Waar We Heen Bewegen

Het is een punt zo stil, dat alles er samenkomt. Wit en zwart en alles wat we wensen, meemaken, meegemaakt hebben en de toekomst en alles wat nog onzichtbaar voor ons is en zich mag openbaren. Het is de ervaring van liefde die er altijd is en zal zijn wat er ook gebeurt. Het is een magische wereld de wereld waarin wij het voor het zeggen hebben, sturend met onze denkprocessen, in co-creatie met elkaar.

Je kan erop wachten natuurlijk en ernaar verlangen en er vuurdansen omheen springen, kopjes cacao drinken. Wanneer wordt het nou eens stil van binnen? Als wij stil vallen. Niet meer alles willen begrijpen, bestempelen, uitspreken en willen veranderen. En ook niet meer negeren, in actie komen voor waar ons hart over spreekt en waar onze ziel opdracht toe heeft gekregen. En niet alleen, met elkaar, niet met gehang, autonoom met ruimte voor ieders stem en ieders ontwikkeling.

In die stilte ontstaat een impuls, van binnenuit en die impuls wil je volgen, in actie brengen, naar een volgende stap in het creatieproces brengen. Vormgevend in de kleur die bij jouw veren past en groots zoals de mens dat kan die de moed heeft en het doorzettingsvermogen om het proces te versnellen om stralend van geluk en bruisend van levensgenot bij de Goden aan te kunnen zitten.

Straks, als we daar al zijn dan kijken we terug en moeten lachen om de onzin die we uitgehaald hebben en eruit gehaald. We staan aan het begin van een nieuwe werkelijkheid waarin alles ons dient zodat alleen onze harte wensen onze aandacht verlangen en deze al vervuld zijn op het moment van ontstaan. Een wereld van vrede geluk en wonderen, met het stokje van de Goden in handen, de mens als hoogste schepper van dit universum en verder.